Dno

Latem jest tu gorąco. Nie mam namyśli tylko pogody, ale również sytuację. Tłumy  turystów spragnionych słońca i morza przyjeżdża tu z różnych stron świata odpocząć od swojego życia codziennego. Nie wiem co jest w tym miejscu takiego pociągającego. Pewnie tak uważam, ponieważ mieszkam tu odkąd tylko pamiętam. Nigdy stąd nie wyjezdżałam na dłużej niż dzień. Jazda pociągami, loty samolotem, użeranie się z walizkami i nieznośnymi pasażerami... to zjawiska całkiem mi obce.
- Po co chcesz wyjechać skoro całe życie jesteś na wakacjach? - to wymówka mojego ojca. On i mama uważają, że nie potrzebujemy wycieczek z dala od domu i najlepsze miejsce na wakacje to nasz dom postawiony tuż obok plaży na kompletnym odludziu. Wszyscy mi zazdroszczą i nie rozumieją dlaczego narzekam. Nikt mnie nie rozumie. Może  oprócz mojego przyjaciela Alana. On też  całe życie wychował się na morzu. Dosłownie. Mieszka z ojcem w żaglówce. Oboje marzymy o przygodzie, bo w Seen Beach nic się nie dzieje. Co roku są te same festiwale i imprezy. Zdarzyło się nam to znudzić. Niby obiecaliśmy sobie, że jak skończymy 18 lat to wyniesiemy się stąd, ale osobiście wątpię w te plany ze względu na naszych rodziców, którzy już zaplanowali nam życie. Wymyślili sobie, że  w przyszłości  weźmiemy ślub! A Alan jest dla mnie jak brat, a ja dla niego jestem jak siostra. Pamiętam, że  jak się poznaliśmy to próbowaliśmy być parą, ale wspólnie uznaliśmy, że to nam nie wyjdzie i lepiej jak będziemy przyjaciółmi co było dobrym pomysłem, no ale nasi rodziciele sądzą, że nie wszystko stracone i jesteśmy jeszcze za młodzi by zrozumieć, że jesteśmy dla siebie stworzeni.